Dr muff Stei

Äs isch auso scho äs Zitli här, woni ar Aare nache bi ga spaziere. Äs faszniniert mi jedesmau ufs Neue wiä das Wasser derhär chunnt, aus obs nüt angers gäb uf dere Wäut, i eire Säubstverständlichkeit, mau minger, mau me. Diä het scho mänge Mönsch verschlückt und scho viu Lüt mit ihrne Böötli bespasst. Mänge Hung het sis Stäckli drususe gfischet u viu Familiene hei Zit mit Plöischle u Brätle am Ufer vom Wasser verbracht. S Wasser isch wies Läbe, mau geits rassig fürschi u mau tröchnets us bis zum Minimum. Mau geits obsi, mau geits niedsi. U dert obe bir Queue, wo das Ganze startet, weiss i o nid genau was passiert, mau schüttets us u mau äbe nid. Das isch und bliebt für mi äuä äs Rätsu und d Weisheit derhinger schiint für mi undurchdringbar zsi.

I sueche mir äs schöns Plätzli am Ufer vor Aare, hocke ufene gäbig grosse Stei und beobachte dä Fluss vo Münsige här. Wär weiss, villicht gits ja öppis z lehre hiä. Ufzmau hani unger mir es Grangg aus öb däm Stei öpper hätti ds Läbe ighuucht. „He! Was hocksch so fräch uf mir obe!“, rüefts idringlich. Komplett perplex u verhürschet luegi ume, diä Gägend isch aber mönscheläär. Kes Wunger wenns so troschtlos näblet, äs geit gäge Winter zue u das isch auso nüt Aamäächeligs. Teu säge däm mystisch, für mi isch es eher ä trischti Suppe, wo ke Gschmack het gfunge. Dere fäut d Würzi vom Läbe oder so. I bi äs Summerching und i schätze jede Sunnestrau womi im Härz berüehrt.

Äs wätteret es zwöits mau u das ziemli heftig, unger mir fahts afa rumple. I gumpe uf u luege mir diä Sach vo obe a. Da gugge mir doch tatsächlich zwöi versteinereti Ouge zmitts is Gsicht. Itz bini äuä komplett im fausche Fium, dä Stei raschtet völlig us. Dä putzt mir so richtig s Mösch u i weiss nid emau werum. So öppis hani miner Läbtig no nie gseh, äs Steiwäse mit ämene rumpusuurige Gmüet.

Da ig ja äs schlaus Meitschi bi u weiss, dass nüt passiert, wo nid söu si, bini grad chli is Sinniere cho mit dr Erkenntnis, däm sini Luune chönnt grad mini si. Däm dechlets doch o näbugrau überem Boli. Dä bsungrig Stei schiesst no einisch sone richtig bitterböse Blick zu mir übere, weisch eine, aus obs scho sit siebe Täg würd rägne und ig Tschuld wär derfür. Auso fürs Wätter chani nüt, das macht was es wott.

Schiinbar hani nä verruckt gmacht, dass i so eifach mir nichts dir nichts uf sini Schoss bi ghocket. Eh, i hami iglade gfüet, das isch aber äbe ä Irrtum gsi. Eigentlich bini schono vo Merklige, aber hiä het mis Gspüri komplett verseit. Ja das Ding mit em Versäge hocket töif i mir inn.

Dä muff Stei git mir scho no z dänke. Äs isch ja bigoscht ke Absicht gsi vo mir, ihn i sim Friede zstöre. I wüsst grad nid was i bosget hätt. Ä Wäberchnächt scheichlet gmüetlich über dä Stei, aber das schiint nä nid zjucke. Jetz nimis auso persönlich! Fakt isch, dä Stei het mi eifach nid gärn, zwüsche üs gumpe keni fancy Sympathiefunke u scho gar keni bunte Schmätterlinge. Das isch ä Frächheit fingeni. Das achtscheichige Ding, wo ir Wäutgschicht umestouziert u ihm no über d Nase tanzt, lat mä eifach so düre u bi mir duet mä bockig. I muess öppis a mir ha, won ihm gar nid passt.

Da ig ja weiss, das Steine vo Huus us weise si, bini mit mir gröber über d Büecher und tadaa, da isch doch tatsächlich öppis Versteinerets i mir inn fürecho. Das tuet feyechli weh, hani gmerkt, sich vo so schwärem Gschütz z löse. I ha das drunger regurächt müesse wiederbeläbe. Dört hets äuä mau gäbig gräblet gha. Äm muff Stei si Gsichtsusdruck isch schlagartig angersch worde, däm isch sogar äs Schmunzle über d Lippe ghuscht. Äs paar verlorni Sunnestrahle glüüsle us dr Himusdechi u das duet mim Härz so richtig guet. Äs warms Gfüeu geit dür mi düre. Ä Stimm i mir rüeft: „He! Chumm! S Glück isch scho da!“

Da muess i mi nid zwöimau la bitte. I verabschiede mi vo däm schmunzelnde Stei u bedanke mi ganz innig bi ihm. I han ihm sogar äs Müntschi uf sini moosbedeckti Steibacke drückt, aber verzeu das ja niemerem, süsch dänke diä no i spinni chli. Itz hautet mi nüt meh uf mis Härzensglück zläbe. Mittlerwile het sich d Sunne doch no entschiede ihres Lächle vouumfänglich zzeige. Ä Tschupplete Spazierendi loufe guet gluunet mit oder ohni Hündli über diä gli glichi Naturwiese wien ig. Mir si üs grad sofort sympathisch, mau luege, was drususe no aues entsteit.

A jede rumpusuurig Mönsch da usse. I versta di u glichwou isch es dis versteinerete Härz i dir. So cha s Glück i dim Läbe nid lüüchte. Gloub mer, äs git nüt Schöners, aus s eigete Glück im Härz zträge und das ou zläbe. So wünsche dir u aune angere ä gsungi Isicht und guets Glinge ufem eigete Wäg.